فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش

گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش

دلربایی همه آن نیست که عاشق بکشند

خواجه آن است که باشد غم خدمتکارش

بلبل از فیض گل آموخت سخن ورنه نبود

این همه قول و غزل تعبیه در منقارش

آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست

در خرابات مغان نور خدا می بینم

این عجب بین که چه نوری ز کجا می بینم

جلوه بر من مفروش ای ملک الحاج که تو

خانه می بینی و من خانه خدا می بینم

خواهم از زلف بتان نافه گشایی کردن

فکر دورست همانا که خطا می بینم

و شرایط دیدار و حال خود را چنین توصیف می کند:

سوز دل اشک روان آه سحر ناله شب

این همه از نظر لطف شما می بینم

دوستان عیب نظر بازی حافظ مکنید

خانه دوست کجاست؟"در فلق بود که پرسید سوار  "خانه دوستکجاست؟" در فلق بود که پرسید سوار.

آسمان مکثی کرد.

رهگذر شاخه نوریکه به لب داشت به تاریکی شن‌ها بخشید

و به انگشت نشانداد سپیداری و گفت:

"نرسیده بهدرخت،

کوچه باغی است کهاز خواب خدا سبزتر است

و در آن عشق به اندازهپرهای صداقت آبی است

می‌روی تا ته آنکوچه که از پشت بلوغ، سر به در می‌آرد،

پس به سمت گل تنهاییمی‌پیچی،

دو قدم مانده بهگل،

پای فواره جاویداساطیر زمین می‌مانی

و تو را ترسی شفاففرا می‌گیرد.

در صمیمیت سیال فضا،خش‌خشی می‌شنوی:

کودکی می‌بینی

رفته از کاج بلندیبالا، جوجه بردارد از لانه نور

و از او می‌پرسی

چهار تن با هم همراه بودند یکی ترک و یکی تازی، یک فارس و یکی رومی. به شهری رسیدند. یکی از راه دلسوزی به آنان  یک درهم  پول داد که غریب بودند.

فارسی زبان: «با این پول انگور بخریم.»
تازی گوی (عرب زبان): «عنب بخریم.»
ترک زبان: «اُزُم بخریم.»
رومی زبان: «استافیل باید بخریم.»

ستیز و جنگ و نزاع در میانشان درگرفت تا جایی که به هم مشت می زدند. حکیمی آنجا رسید و به سخنان آنان گوش داد. او که چهار زبان را می دانست فهمید همه یک چیز می خواهند ولی به زبان خود می گویند. پول آنان را گرفت و رفت برای آنان انگور خرید هر چهار نفر مطلوب خود را دیدند و خوشحال شدند و دعوا پایان یافت. این است کار حکیمان الهی و اولیای خدا.

مرغ ِجان ها را درین آخِر زمان         نیستشان از همدگر یک دم امان
هم سلیمان هست اندر دور ِما     کو دهد صلح و نماند جور ِما
مرغ جانها را چنان یکدل کند      کز صفاشان بی غِش و بی غِل کند